Als een bezetene gingen de vingers van Van Damme over het toetsenbord. Hij moest de afperser zijn stomme fout doorgeven. Hij moest zien te voorkomen dat de man de vuile was buiten zou hangen. Geen negatieve publiciteit, dat was het belangrijkste.

Hij drukte weer op de backspaceknop. Nee, op deze agressieve toon zou hij niets bereiken. Hij moest de ander niet tegen zich in het harnas jagen. Hij dacht aan de veilingsite.

Populier. Verdomme, die naam zou hij nooit meer vergeten. Hij keek naar de plastic zak met het geld die naast hem op de grond lag.

Uiteindelijk was hij tevreden over de manier waarop hij zijn excuus onder woorden had gebracht. Hij had aangegeven dat het geld er had gelegen. Als de man maar wat extra tijd had genomen om het te zoeken, was alles goed gegaan. En het belangrijkste was de vraag waar de overhandiging nu plaats zou moeten vinden. Dat er een nieuwe overhandiging afgesproken zou worden daar twijfelde hij niet meer aan. Hij wilde echt betalen. Hij kon het niet hebben weer negatief in het nieuws te komen. Dat zou echt het einde van zijn loopbaan betekenen.