De vaas was bijna te klein voor de enorme bos bloemen die Eugène haar gebracht had. Het was een kort bezoek geweest, maar lang genoeg om duidelijk te maken dat het hem ook allemaal niet lekker zat. Hij had zijn excuses aangeboden voor zijn gedrag van de vorige avond. Zijn koelblauwe ogen hadden zijn excuses benadrukt. Hij had slechts licht haar lippen beroerd bij het afscheid en ze had haar vingers door zijn grijzende haardos laten glijden. Wat was zijn benadering anders geweest.

Ze was erg geschrokken van de harde dwang waarmee hij haar de vorige avond had omhelsd. Ze was opeens totaal doordrongen geweest van het feit dat ze helemaal alleen was. Alleen met een man die ze nog amper kende en die vele malen sterker was dan zij. Het had haar een enorm machteloos gevoel gegeven en ze was erg opgelucht geweest toen hij haar uiteindelijk los had gelaten.

Ze had die nacht nog lang in de woonkamer gezeten, stil en alleen. Met een sterk gevoel van opluchting dat het zo afgelopen was, sterker in ieder geval dan de spijt die ze had gevoeld dat ze deze man afgewezen had. Waarom had ze hem eigenlijk afgewezen? Eugène had haar toch met allerlei cadeaus overstelpt en hij bleef haar verwennen met luxe etentjes en prachtige uitvoeringen. Wat zeurde ze nou toch? Wat hield haar tegen om zichzelf wat meer open te stellen? Ze kon toch ook wel wat voor hem over hebben?

Ze keek weer naar de gigantische bos bloemen die tegen de muur stond te stralen. Prachtig. Maar ze was blij dat het geen rode rozen waren. Ze stond nog naar de bloemen te kijken toen de deur openging.

'Ha, lieverd,' begroette ze Tom, die met zijn armen vol slaapspullen de kamer binnenslofte.

'Ha.' Het klonk mat.

'Hoe was het? Heb je lekker geslapen bij Luc?'

'Ja.' Tom liep direct door naar de gang.

Line keek hem verbaasd na. Wat was er met hem aan de hand?

'Kom je zo even bij me zitten?'

'Ik kom zo. Even mijn uh...' hij aarzelde even, mijn slaapzak en zo wegleggen.'

Line schikte de bloemen zodat ze mooi naar voren gericht waren. De knoppen waren pas half uit, dus het beloofde nog mooier te worden de komende dagen.

Ze zag dat Tom weer binnenkwam en de deur een zachte zet gaf. Hij bleef op een kier staan.

'Hebben jullie nog wat gezelligs gedaan gisteravond?' vroeg ze, terwijl ze hem probeerde te knuffelen, wat hij zacht maar beslist afweerde. Ze moest in zichzelf lachen, tot ze aan de vorige avond moest denken.

'Een spelletje, en uh... zoekertje, of uh... verstoppertje in de stal, TV kijken, wat van die chips eten en toen naar bed,' dreunde Tom zijn bezigheden op. Er klonk geen enkel enthousiasme uit.

Line verbaasde zich over zijn gestotter. Tom was altijd prima in staat om alles onder woorden te brengen.

'Was het leuk?' Ze trok hem naast zich op de bank, wat hij gedwee toeliet.

'Ja hoor.'

'Hoe voel je je?' Ze legde haar hand op zijn voorhoofd, maar hij voelde niet warm aan.

'Wel goed.' Hij bleef strak voor zich uitkijken. Zijn gedachten leken mijlenver weg.

'Weet je het zeker?'

Line bestudeerde het gezicht van haar zoon alsof het de eerste keer was dat ze hem zag. Hij werd groot, bedacht ze. Een eerste puistje had zich in de plooi van zijn neusvleugel genesteld en leek vast van plan daar lekker te blijven zitten. I)c pubertijd kwam eraan, bedacht Line.

'Mam?'

Zijn stem, die nog geen enkele last had van enige puber- invloed, klonk hoog en onzeker.

'Wat is er, lieverd?'

'Mam, het lijkt wel... Het is net alsof er iets geks in mijn hoofd zit.'

'Iets geks? Wat bedoel je daarmee?'

'Het is net...' Hij leek even te zoeken naar woorden. Tets geks zit mijn gedachten dwars.'

Hij sprak langzaam, maar ze begreep totaal niet wat hij bedoelde.

'Heb je hoofdpijn?'

'Nee, dat is het niet. Het doet geen pijn. Het zit in de weg. Het hoort er niet.' Hij klonk nu ongeduldiger.

Line probeerde te bedenken wat hem dwars kon zitten.

'Luc had een nieuw Sudoku puzzelboekje,' begon Tom weer.

'Leuk, lieverd. Ik wist niet dat Luc ook van die puzzels houdt. Hij heeft toch meestal wat moeite met dat soort zaken?'

'Dat is het nou net, mam. Ik... Luc was sneller dan ik. Ik kwam er niet uit.' De wanhoop in zijn stem deed Line pijn.

'Hoe is het met die wondjes op je benen?' Ze probeerde zijn broekspijpen omhoog te schuiven, maar Tom hield haar tegen.

'Afblijven, mam!'

Ze schrok van zijn felle reactie.

'Het zit niet in mijn benen. Ach, laat maar, je begrijpt me toch niet.'