Het gesprek met Ruud en Line was prima verlopen. Rona keek Line na toen die Ruud uit ging laten. Ze voelde zich voldaan. Ze was verbaasd dat hij al actie had ondernomen. Hij had er zelfs al voor gezorgd dat er een brief was verstuurd naar verschillende bedrijven in de buurt om extra controlesamples te leveren. Bovendien zou het water van de Oosterschelde op verschillende plaatsen bemonsterd worden. De actie van Line was zeker zinvol geweest.

Ze had het die middag zo uitgekiend dat ze eerder bij Line was dan Ruud. Op die manier hadden ze samen nog even kunnen praten over haar ervaringen met de CT-scan. Hoewel ze nog niets meer wist dan voor het onderzoek, had ze nu wel het idee dat het opschoot. Eindelijk werd er wat gedaan en gelukkig zou de uitslag niet lang op zich laten wachten, liet onderzoek was een peulenschil geweest. Ze moest gewoon gaan liggen met haar hoofd in een grote magneet en ze werd vanzelf telkens een stukje opgeschoven. Dat had Line ook weer gerustgesteld, had ze gezien. Die was erg bezorgd over Tom. Logisch natuurlijk, dacht ze.

Rona keek de gezellige kamer van Line rond. Op de grond naast de in het oog springende televisie stond een vaas met veldbloemen. Vast uit haar eigen tuin, dacht Rona. De radio speelde zacht op de achtergrond en de gordijnen wapperden in het ritme van de muziek bij het openstaande raam. Buiten was het drukkend warm, maar hier in de kamer viel het mee.

Wat bleef Line lang weg? Hopelijk viel Ruud haar niet lastig met allerlei vragen. Tijdens het gesprek had hij zich rustig gehouden. Hij was gewoon de normale Ruud, zoals Rona hem al een hele tijd kende. Alleen had hij zijn pijp thuis gelaten. Wel prettig, anders hing de geur van pijptabak nog uren in de kamer. En het leek wel alsof zijn pretogen iets meer twinkelden. Zou ze even gaan kijken waar Line bleef? Misschien zou ze haar dankbaar zijn. Rona stond op en deed een paar passen in de richting van de gang. Nee, bedacht ze zich toen, daar mocht ze zich niet mee bemoeien.

Ze liep met de lege glazen naar de keuken en schonk zichzelf een groot glas water in. Toen ze zich omdraaide zag ze dat Line in de deuropening stond. Ze had haar hoofd gebogen en haar schouders schokten.

'Hé, Line. Wat is er aan de hand?1 Ze liep op haar af en sloeg haar armen om haar heen. Zacht wiegde ze haar heen en weer alsof ze een klein kind was.

'Wat een rotte toestand,' snotterde Line. 'Hij was er helemaal van overtuigd dat we wat af zouden spreken en...' Ze haalde haar neus op. 'Ik moest hem wel zeggen dat ik verder niets wilde.' Het kwam er wanhopig uit.

Rona rook Lines heerlijke lucht. Het duizelde haar een beetje. Hoe heerlijk was het om haar zo in haar armen te voelen, ook al was het omdat ze verdriet had.

'Eerst die toestand met Eugène. En nu dit weer. Ligt het aan mij?'

'Hier, droog je tranen.' Rona pakte een velletje van de keukenrol en gaf het aan Line, die krachtig haar neus snoot en daarna haar ogen droog depte. De vertwijfelde blik in de rooddoorlopen ogen van Line deed haar beseffen dat ze misschien wat te ver was gegaan met het spel dat ze met Ruud hadden gespeeld.

Ze sloeg haar armen weer om Line heen, die haar hoofd op haar schouder vleide. De blote hals van Line kwam opeens tegen haar mond aan en voor ze er erg in had drukte ze haar lippen op de huid. Haar handen streelden over Lines rug en ze fluisterde onzinnige woordjes.

Line reageerde door haar lichaam tegen Rona aan te duwen. Wat een overweldigend gevoel om Line zo dicht bij zich te hebben en om haar te voelen reageren. Rona hield haar wat van zich af en duwde haar kin zacht omhoog. De vochtige lippen waren half geopend. Haar roodomrande ogen waren gesloten en haar warme adem gleed over Rona's gezicht.

'Line, oh Line,' fluisterde Rona. Daarna drukte ze heel teder haar lippen op die van Line. De vochtige lippen op haar eigen superdroge mond. Ze sloot haar ogen en voelde allerlei tintelingen door haar lichaam vloeien die ze in lange tijd niet meer gevoeld had.

'Wat doen jullie?'

Ze schrok op en voelde tegelijkertijd het lichaam van Line verstrakken. Geschrokken lieten ze elkaar los.

'Tom.' Het was slechts een vaststelling.

De stilte die er hing was niet om door te komen. Tom liep naar de koelkast en schonk zichzelf een glas fris in. In een paar grote teugen dronk hij zijn glas leeg.

'Heb je gehuild?' vroeg Tom daarna achteloos aan zijn moeder. Rona zag dat Line zich van hem afgedraaid had en nog een keukenpapiertje pakte om haar neus te snuiten.

'Mag ik een koekje?' was zijn volgende vraag.

Line knikte slechts, voor Tom voldoende.

Daarna liep hij, zonder verder nog iets te zeggen, de keuken uit.

'Sorry,' zei Rona zacht. 'Ik liet me gaan. Het was niet mijn bedoeling...'

'Ben je lesbisch?' onderbrak Line haar.

'Ja,' gaf ze toe. Wat kon ze er verder van zeggen?

'Wil je nog wat drinken?' Line volgde haar zoons voorbeeld en opende de koelkast.

Rona keek naar de vrouw die ze zonet nog in haar armen had gehad en verbaasde zich over de geringe reactie.