20

Rodney Szarnek had de val gezet en nu probeerde hij opgewekt de servers van SSD te kraken. Hij wipte met zijn knie en floot van tijd tot tijd, wat Rhyme ergerde, maar hij zei er niets van. Hij wist dat hij in zich-zelf praatte bij het onderzoeken van een plaats delict en wanneer hij mogelijke benaderingen van een zaak overwoog.

Elke trol zijn eigen lol…

De bel ging; het was iemand van het technisch lab in Queens die aan-wijzingen van een van de eerdere zaken kwam afgeven: het moordwa-pen, een mes, dat was gebruikt bij de muntendiefstal. De rest van de materiële sporen lag ‘ergens in de opslag’. Er was een verzoek ingediend, maar niemand wist of, en zo ja wanneer, de aanwijzingen boven water zouden komen.

Rhyme liet Cooper het registerkaartje tekenen – zelfs na een proces moet iedereen zich aan de procedures blijven houden. ‘Vreemd. De rest van de aanwijzingen is zoek,’ zei Rhyme, hoewel hij besefte dat het mes, aangezien het een wapen was, achter slot en grendel zou zijn bewaard, niet in een archief met andere onschuldige aanwijzingen.

Rhyme keek naar het schema van de misdaad. ‘Ze hadden wat stof in het heft van het mes aangetroffen. Misschien kunnen wij erachter komen wat het is, maar laten we beginnen met het mes zelf.’

Cooper haalde de informatie over de fabrikant door de wapendata-base van de New Yorkse politie. ‘In China gemaakt, en het wordt in bulk aan duizenden winkels verkocht. Goedkoop, dus we mogen ervan uitgaan dat hij het contant heeft betaald.’

‘Tja, ik had al geen hoge verwachtingen. Laten we dan maar naar het stof kijken.’

Cooper trok handschoenen aan en maakte de zak open. Hij kwastte voorzichtig het heft van het mes, dat roestbruin was van het bloed van het slachtoffer. Er dwarrelde wat wit stof op het onderzoekpapier.

Stof fascineerde Rhyme. Binnen het technisch onderzoek is ‘stof’ de term voor vaste deeltjes van minder dan 500 micrometer doorsnede, be-staand uit vezels van kleding, meubelstoffering, menselijke en dierlijke huidschilfers, fragmenten van planten en insecten, gedroogde uitwerp-selen, zand en alle mogelijke chemicaliën. Sommige types zweven, andere landen snel op oppervlakken. Stof kan gezondheidsklachten ver-oorzaken, zoals stoflongen, gevaarlijk explosief zijn (zoals meelstof in graansilo's) en zelfs het klimaat beïnvloeden.

Dankzij statische elektriciteit en andere hechtende eigenschappen wordt stof vaak overgedragen van dader op plaats delict en andersom, wat de politie goede diensten bewijst. Toen Rhyme de technische recherche van de politie van New York nog leidde, had hij een grote database opgezet met stof dat was verzameld in de vijf wijken van de stad en delen van New Jersey en Connecticut.

Er kleefde niet veel stof aan het heft van het mes, maar Mel Cooper vond genoeg om een monster door de gaschromatograaf/massaspectro-meter te halen. De gaschromatograaf scheidt stoffen in de componen-ten waaruit ze zijn opgebouwd, en de massaspectrometer identificeert ze. Het duurde even, wat niet aan Cooper lag, want zijn handen, die verbazend groot en gespierd waren voor zijn tengere bouw, bewogen snel en efficiënt; de apparaten zelf sleepten zich traag door het proces van hun toverij. In afwachting van de uitslag voerde Cooper andere che-mische tests uit op een monster van het stof op zoek naar materialen die de GCTMS misschien niet zou kunnen vinden.

Toen de uitslag binnenkwam, noteerde Mel Cooper alle componen-ten op een whiteboard en gaf er uitleg bij. ‘Goed, Lincoln. We hebben vermiculiet, gips, synthetisch schuim, deeltjes glas en verf, minerale wolvezels, glasvezels, korrels calciet, en papiervezels, korrels kwarts, ma-teriaal dat bij een lage temperatuur ontbrandt, vlokken metaal, witte as-best en wat chemicaliën, zo te zien polycyclische aromatische koolwa-terstoffen, paraffine, olefine, nafteen, octaan, pcb's, dibenzodioxinen – die kom je zelden tegen – en dibenzofuran. O, en nog wat pbde's.’

‘Het World Trade Center,’ zei Rhyme.

‘Denk je?’

‘Ja.’

Het stof van de in 2001 ingestorte Twin Towers was een bron van gezondheidsklachten geweest voor mensen die op en om Ground Zero werkten, en variaties van de samenstelling waren de laatste tijd in het nieuws. Rhyme was zich maar al te goed bewust van de componenten.

‘Hij zit dus in Manhattan?’

‘Mogelijk,’ zei Rhyme, ‘maar je kunt het stof in alle vijf de wijken vinden. Laten we er voorlopig een vraagteken bij zetten…’ Hij trok een gri-mas. ‘Ons profiel tot nu toe is dus: een man die blank of lichtgetint zóú kunnen zijn. Die misschíén munten verzamelt en mógelijk van kunst houdt. En hij zóii in Manhattan kunnen wonen of werken. Hij zóú kinderen kunnen hebben en misschíén rookt hij.’ Rhyme tuurde naar het mes. ‘Laat het eens van dichtbij zien?’ Cooper hield hem het wapen voor en Rhyme bekeek elke millimeter van het heft. Zijn lichaam wei-gerde dienst, maar hij had het gezichtsvermogen van een tiener. ‘Daar. Wat is dat?’

‘Waar?’

‘Tussen het metaal en het been.’

Het was een piepklein, licht flintertje. ‘Dat valt jou op?’ fluisterde Cooper. ‘Ik had het finaal gemist.’ Hij werkte de flinter los met een naaldsonde en legde hem op een objectiefglaasje om hem onder de mi-croscoop te bekijken. Hij begon met een lage vergrotingsfactor, die meestal voldoende is; van factor 4 tot 24, tenzij je de magie van de scanning elektronenmicroscoop nodig hebt. ‘Zo te zien is het iets eet-baars. Gebakken. Een oranje tint. Het spectrum doet aan olie denken. Misschien een snack, zoals Doritos of chips.’

‘Het is niet genoeg om te vergassen.’

‘Op geen stukken na,’ bevestigde Cooper.

‘Zoiets kleins kan hij niet opzettelijk bij de zondebok hebben achter-gelaten. Het is weer een stukje echte informatie over Tweeëntwintig-vijf.’

Wat was het in godsnaam? Een deel van zijn lunch op de dag van de moord?

‘Ik wil het proeven.’

‘Hè? Er zit bloed aan.’

‘Het heft, niet het lemmet. Alleen de plek waar die flinter zat. Ik wil weten wat het is.’

‘Er is niet genoeg om iets te proeven. Dat kruimeltje? Je ziet het amper. Ik had het niet eens gezien.’

‘Nee, het mes zelf. Misschien proef ik een smaak of een specerij die ons iets duidelijk maakt.’

‘Lincoln, je mag niet aan een moordwapen likken.’

‘Waar staat dat, Mel? Ik kan me niet herinneren dat ik dat ergens heb gelezen. We moeten meer over die vent weten!’

‘Nou… goed dan.’ Mel hield het mes bij Rhymes gezicht, en Rhyme boog zijn hoofd en drukte zijn tong op de plek van de kruimel.

‘God allemachtig.’ Hij trok zijn hoofd met een ruk terug.

‘Wat is er?’ zei Cooper geschrokken.

‘Water, snel!’

Cooper smeet het mes op de onderzoektafel en riep Thom. Rhyme, wiens mond in brand stond, spuugde op de vloer.

Thom rende de kamer in. ‘Wat is er?’

‘Man… dat doet pijn. Water, zei ik! Ik heb hete saus gegeten.’

‘Hete saus, zoiets als tabasco?’

‘Weet ik veel!’

‘Nou, dan moet je geen water drinken, maar melk of yoghurt.’

‘Haal dat dan!’

Thom kwam terug met een pak yoghurt en voerde Rhyme een paar lepels. Tot zijn verbazing zakte de pijn prompt. ‘Poe. Dat deed pijn… Oké, Mel, we weten weer iets – misschien. Onze jongen houdt van chips met salsasaus. Laten we het op snacks met hete saus houden. Zet het in het schema.’

Terwijl Cooper het noteerde, wierp Rhyme een blik op de klok. ‘Waar zit Sachs, verdomme?’ snauwde hij.

‘Die zit toch bij SSD?’ zei Cooper niet-begrijpend.

‘Dat weet ik ook wel. Ik bedoel: waarom is ze nog niet terug, verdomme? En Thom, geef me nog wat yoghurt!’