43

‘Opdracht, telefoon, opbellen, Sachs.’

Hij kreeg haar voicemail.

‘Godver, waar zit ze? Ga haar zoeken… Pulaski?’ Rhyme draaide zijn stoel om naar de jonge agent, die aan de telefoon zat. ‘Hoe zit het met Carpenter?’

Pulaski stak zijn hand op. Hij verbrak de verbinding. ‘Ik heb zijn assistent eindelijk aan de lijn gekregen. Carpenter is vroeg naar huis gegaan, hij moest nog een paar dingen doen. Hij zou nu thuis moeten zijn.’

‘Er moet iemand naartoe. Nu.’

Mel Cooper probeerde Sachs op te piepen. Hij kreeg geen reactie en zei: ‘Niets.’ Hij belde nog een paar nummers. ‘Nee. Pech.’

‘Heeft Tweeëntwintig-vijf haar nummers laten uitschakelen, net als de stroom?’

‘Nee, de nummers zijn geactiveerd, maar de toestellen werken niet – kapot, of de batterijen zijn verwijderd.’

‘Hè? Weten ze dat zeker?’ Zijn ongerustheid groeide.

Er werd aan de deur gebeld en Thom ging opendoen.

Lon Sellitto beende met een bezweet gezicht en zijn overhemd half uit zijn broek het lab in. ‘Ze kunnen niets aan die schorsing doen. Het gaat automatisch. Zelfs als ik nog een test doe, moeten ze de zaak openhouden tot Interne Zaken het onderzoek heeft afgerond. Kutcomputers. Ik heb iemand naar PublicSure laten bellen. Ze zullen, ik citeer, “ernaar kijken”. Nou, dan weet je het wel.’ Hij keek naar Pulaski. ‘Hoe is het met je vrouw?’

‘Nog in het detentiecentrum.’

‘Jezus.’

‘En het wordt nog erger.’ Rhyme vertelde Sellitto over Brockton, Whitcomb, Glenn en de afdeling Compliance van Binnenlandse Veiligheid.

‘Shit. Nooit van gehoord.’

‘Ze willen dat we het onderzoek opschorten, in elk geval voorzover SSD erbij betrokken is, maar we hebben nog een probleem. Amelia is spoorloos.’

‘Wat?’ blafte Sellitto.

‘Het lijkt erop. Ik weet niet waar ze naartoe is gegaan nadat ze thuis was geweest. Ze heeft niet gebeld… O, god, er was geen stroom, de telefoons deden het niet. Luister de voicemail af, misschien heeft ze wel gebeld.’

Cooper toetste het nummer in. Sachs had inderdaad gebeld, maar ze had alleen ingesproken dat ze achter een aanwijzing aanging. Ze vroeg Rhyme haar te bellen, dan zou ze het uitleggen.

Rhyme kneep gefrustreerd zijn ogen dicht.

Een aanwijzing…

In welke richting? Een van de verdachten. Hij keek naar de lijst.

Andrew Sterling, directeur, hoofd raad van bestuur

(alibi: op Long Island, geverifieerd. Bevestigd door zoon)

Sean Cassel, hoofd Verkoop en Marketing

(geen alibi)

Wayne Gillespie, hoofd Technische Operaties

(geen alibi)

Samuel Brockton, hoofd Compliance

(alibi: hotelgegevens bevestigen aanwezigheid in Washington)

Peter Arlonzo-Kemper, hoofd Personeelszaken

(alibi: bij echtgenote, door haar geverifieerd – partijdig?)

Steven Shraeder, hoofd Technische Dienst, dagploeg

(alibi: op kantoor, volgens urenrapportage)

Faruk Mameda, hoofd Technische Dienst, nachtploeg

(geen alibi)

(alibi voor moord op beheerder: op kantoor, volgens urenrapportage)

Cliënt SSD (?)

Robert Carpenter (?)

Onbekende, ingehuurd door Andrew Sterling (?)

Runnerboy?

Leidde de aanwijzing naar een van hen?

‘Lon, ga naar Carpenter.’

‘Wat moet ik dan zeggen? “Hé, ik zit niet meer bij de politie, maar mag ik je een paar vragen stellen omdat ik zo'n toffe peer ben, al hoef je niks te zeggen?”’

‘Ja, Lon, zeg dat maar.’

Sellitto keek naar Cooper. ‘Mel, geef me je penning.’

‘Mijn penning?’ herhaalde de analist nerveus.

‘Ik zal er geen krassen op maken,’ bromde de potige inspecteur.

‘Ik ben eerder bang dat ze mij óók schorsen.’

‘Dan kom je er maar gezellig bij.’ Sellitto pakte de penning en kreeg Carpenters adres van Pulaski. ‘Ik hou jullie op de hoogte.’

‘Lon, pas op. Tweeëntwintig-vijf voelt zich in het nauw gedreven. Hij zal hard terugslaan. En denk erom, hij…’

‘… is die klootzak die alles weet.’ Sellitto liep met grote passen het lab uit.

Rhyme zag Pulaski naar de schema's kijken. ‘Rechercheur?’

‘Ja?’

‘Ik heb nog iets bedacht.’ Hij tikte tegen het whiteboard met de verdachtenlijst. ‘Andrew Sterlings alibi. Hij zei tegen me dat zijn zoon in Westchester zat toen hij op Long Island was. Hij heeft Andy van buiten de stad gebeld, en het tijdstip stond in zijn telefoongegevens. Dat klopte wel.’

‘Dus?’

‘Nou, Sterling zei ook dat zijn zoon met de trein naar Westchester was gegaan, maar toen ik met Andy praatte, zei hij dat hij erheen was geréden.’ Pulaski hield zijn hoofd schuin. ‘En nog iets, meneer. Ik heb de urenrapportages van de dag van de moord op de beheerder bekeken. Ik kwam Andy's naam tegen. Hij was kort na Miguel Abrera vertrokken, die conciërge. Ik bedoel, maar een paar seconden later. Ik stond er niet bij stil, want Andy was geen verdachte.’

‘Maar de zoon heeft geen toegang tot innerCircle,’ zei Cooper met een knikje naar de verdachtenlijst.

‘Dat zegt zijn vader, maar…’ Pulaski schudde zijn hoofd. ‘Ziet u, Andrew Sterling was zo behulpzaam dat we alles wat hij zei gewoon slikten. Hij zei dat alleen de mensen op de lijst in innerCircle kunnen komen, maar dat hebben we niet zelf nagetrokken. We weten niet echt wie er wel of niet op innerCircle kunnen inloggen.’

‘Misschien heeft Andy het wachtwoord uit de pda of computer van zijn vader gehaald,’ opperde Cooper.

‘Je bent goed op dreef, Pulaski. Oké, Mel, jij bent nu de baas. Stuur een tactisch team naar Andy Sterling.’

Zelfs de beste voorspellende analyses, aangestuurd door een briljant kunstmatig brein als Xpectation, kunnen er wel eens naast zitten.

Wie had ooit kunnen denken dat Amelia 7303, die hier nu verdwaasd en met handboeien om zit, regelrecht naar mijn deur zou komen?

Een gelukje, moet ik toegeven. Ik wilde net op pad gaan om Thoms vivisectie in gang te zetten toen ik haar door het raam zag. Zo lijkt mijn leven in elkaar te zitten: meevallers als compensatie voor de zenuwen.

Ik neem de situatie kalm in ogenschouw. Goed, haar collega's van de politie verdenken me niet; ze kwam alleen om me de compositiefoto te laten zien die ik in haar zak heb gevonden, samen met een lijst van zes andere mensen. De twee bovenste zijn doorgestreept. Ik ben het ongeluksnummer drie. Er zal iemand naar haar komen vragen; ik zal zeggen dat ze hier is geweest om me de foto te laten zien en toen weer is vertrokken. En dat is dat.

Ik heb haar elektronica ontmanteld en alles in geschikte doosjes opgeborgen. Ik heb overwogen háár telefoon te gebruiken om de laatste momenten van Thom Restons ondergang vast te leggen. Het heeft een leuke symmetrie, een elegantie, maar ze moet natuurlijk spoorloos verdwijnen. Ze komt te rusten in mijn kelder, bij Caroline 8630 en Fiona 4892.

Van de aardbodem verdwenen.

Niet zo netjes afgerond – de politie wil altijd graag het lichaam hebben – maar goed nieuws voor mij.

Deze keer zal ik een echte trofee nemen. Niet alleen maar nagels van mijn Amelia 7303…